Een weekend volgepompt met de meest cutting edge artiesten van het moment vond het voorbije weekend plaats in de Ancienne Belgique. Elektronische experimentalisten van verschillende generaties wisselden de belangrijkste namen van de toekomst af.
Vrijdag cureerde Londense zwaargewicht Tirzah een reeks namen voor BRDCST. Haar bandgenoten Mica Levi en Coby Sey kwamen eerst aan bod. Levi speelde wat solowerk op gitaar. Hun nummers klonken op een manier puberaal in de emoties die ze uitstraalden. De puurheid, de ruwheid van de eerste liefde van een tiener maar met de enorm geprezen achtergrond van Levi’s eerdere werk kwamen op een vreemde manier tot recht op het podium. Coby Sey nam een volledig andere aanpak. Een podium vol muziekanten (inclusief gongs) omringde de multi-instrumentalist en omhulde de muziek met een steengoed geluid. Na Loraine James, die een prachtig lappendeken aan dansmuziek bracht, was het de beurt aan Tirzah zelf. Ze stelde haar verrassingsalbum van 2023 voor, trip9love…???. Een album gebaseerd rond één drum loop, één keyboard en gitaarwerk. Deze bijna meditatieve repetitie kon op plaat een opgave zijn om te luisteren maar kwam live ongelofelijk tot zijn recht. Tirzah liet op twee nummers na haar hele discografie links liggen en speelde trip9love…??? in zijn geheel. De herhaling van de drum loop kwam elke keer harder en harder binnen, een landschap waarop Tirzah haar kwetsbare teksten veilig en ongelofelijk toonvast kon brengen. De beheerstheid en bescheidenheid van de artiest begonnen met Tirzah die een aantal minuten op één van de twee zetels op het podium acclimatiseerde. Op de andere zetel zat Coby Sey, die de muziek verzorgde. Langzaam begon Tirzah rond haar microfoon te draaien en begon ze aan haar set. Badend in uitsluitend wit licht, een hoge spot die neerscheen op de microfoonpaal, gaf Tirzah een masterclass in sensibiliteit.
Het weekend werd perfect gesandwicht door twee legendes in het elektronisch muzieklandschap. Op donderdag begon het festival met Autechre, op maandag sloot Oneohtrix Point Never af. Over een Autechre-show kan er weinig nieuws gezegd worden. Het invloedrijke duo speelt al jaren sets in totale duisternis. Zelfs op het podium staan er een half dozijn grote speakers voor de tafel waar Autechre een dik uur lang kabaal maakt. Zo is het zelfs niet mogelijk om ook maar een glimp op te vangen van de gear op de tafel. In de donker zijn er een paar schimmen waarneembaar op de balkons van de AB, waagt er soms iemand een flitsfoto te maken en flikkeren er sporadisch aanstekers. De set zelf was een mix van de hip-hop tinten waar Autechre in hun recenter werk mee flirt, de typerende machine-magie en onherkenbaar gemanipuleerde vocal samples.
Aan de andere kant van het spectrum was er de afsluiter, Oneohtrix Point Never. Het project waaronder sterproducer Daniel Lopatin al tien albums lang experimenteert met loops, samples, shoegaze, metal, autotune, strijkinstrumenten en alles ertussen zorgde maandagavond voor een maximalistische conclusie van BRDCST. Het sterke contrast met Autechre zit in de visuals, die in een OPN-show minstens de helft van de show betekenen. Lopatin stelde tijdens de show zijn laatste album, Again, voor. Hiervoor schakelde hij visueel kunstenaar Freeka Tet in, die een live-poppenkast op de DJ-tafel had staan waarin een replica van de podium-setup zat. Op het scherm achter OPN werd live video geprojecteerd van de poppenkast, die ook voorzien was van een mini-scherm met overeenkomende visuals. Dit magisch-realistische meta-gehalte is een thema in de muziek die Lopatin maakt. Er zit altijd een vleug nostalgie in die uit een parallel universum lijkt te komen. Ook de visuals (oude televisiereclames en tekenfilmbeelden) beeldden dit perfect uit. De flow van de set is expres uit evenwicht, een nieuwe wending is altijd imminent. Scherpheid is een belangrijk deel van de muziek van OPN. Live werden de krassende tonen gecomplimenteerd met zwaailichten in alle kleuren, fascinerende visuals en een loeihard volume. Een moeilijk te overstijgen liveshow. (Carlo Croes)