Zaterdagavond stelde Kelela haar debuutalbum voor aan het Belgisch publiek. De Amerikaanse vocaliste kon in de clubzaal van Trix een nipt uitverkochte zaal bezweren met haar instrument, een baken van een stem.
Kelela is al jaar en dag een pionier in haar soort muziek, dat makkelijkst als alternatieve R&B beschreven kan worden. In 2013 begon ze aan haar succesverhaal met een mixtape, Cut 4 Me. Het label waarop dit verscheen, Fade To Mind, zorgde al enige tijd voor verrassende vernieuwing. Op instrumentals van de meest bekende namen van het label zong Kelela over liefde, het genot, de pijn en alle emoties ertussen. Haar stem ging van fluister naar schreeuw en van zeemzoet naar snijdend. Een paar jaar en wat publiciteit later verfijnde ze haar geluid op de Hallucinogen EP. Door de stijgende populariteit van andere gelijkaardige artiesten keken meer en meer ogen naar Kelela. Eerder dit jaar was het geluid geperfectioneerd. Haar eerste langspeler, Take Me Apart, kreeg langs alle kanten extreem lovende reviews. Een wereldtour liet dus niet lang meer op zich wachten.
Eerder deze week postte Kelela op haar sociale media dat ze verwittigd werd door de dokter dat ze een blijvend letsel op zou kunnen lopen aan haar stembanden als ze haar shows in het Verenigd Koninkrijk zou spelen. Hiervan was in Antwerpen enkel iets te merken in haar typische kopstem. De noten kwamen er iets ruwer uit. Buiten dit kon Kelela een bijna perfecte show spelen. Ze miste een paar breaks die objectief gezien al moeilijk genoeg zijn om op plaat te beluisteren, laat staan ze zelf live te brengen. De clubzaal van de Trix op zich gedroeg zich als een boos instrument. Soms kreunde de zaal mee op de bas-hevige muziek. Er werd niet gecompenseerd op vlak van effecten. Waar een stem op de studioversie geanimeerd klonk, was het live ook het geval. De harmonieën werden vertaald naar twee andere vocalisten op het podium die samen met Kelela sporadisch een statische choreografie uitvoerden.
Een ander opvallend element en een duidelijk voorbeeld van het geperfectioneerd totaalpakket wat Kelela is, is de belichting van het concert. In de videoclips van Kelela wordt er vaak gebruik gemaakt van vale belichting die van onder op de zangeres schijnt. Dit was ook het geval zaterdagavond. Onconventionele kleuren, richtingen en combinaties deden Kelela eruit zien als iets bovennatuurlijk, alien.
De perfectie die Kelela zoekt maakt een vergelijking met Solange niet moeilijk. De twee zijn vrienden en halen duidelijk inspiratie uit dezelfde bronnen. Hoewel de muziek weinig vergelijkbaar is, is de executie vrij gelijkaardig. Beide artiesten selecteren specifiek wat ze willen tonen aan de buitenwereld. Waar Solange het over de emotie van haar gemeenschap vertelt, doet Kelela iets anders. Ze legt haar hart bloot voor dezelfde gemeenschap als een pad van wat liefde voor haar betekent.
Kelela leidde sommige nummers in met een kleine monoloog over de inspiratie. Haar zachte spraakstem contrasteerde met de muzikale grootsheid die gebeurde nadat een lied begon. Buiten nummers van haar twee laatste releases kreeg het publiek ook een handvol nummers te horen van haar 4 jaar oude mixtape. Ze bedankte alle fans die er al sinds dag één bij waren en alle nieuwere fans bij elkaar zochten en ze samenbrachten op deze vernieuwende hoogmis van geluiden, kleuren en texturen. Graag gedaan, Kelela. (Carlo Croes)