Dat de zaal een uur voor de show van Skid Row al afgeladen vol staat, heeft blijkbaar alles te maken met het Duitse voorprogramma Double Crush Syndrome. De 3 heren zijn afkomstig uit de buurt van Bochum en spelen dus een thuismatch. Zanger Andy Brings lijkt een beetje een freak met zijn fel zwart omrande ogen, rode lipstick en ontbloot bovenlijf vol tatoeages. Maar dan toch één met een klein hartje, zo blijkt, want op het einde van hun set haalt hij zijn moeder op het podium om haar te bedanken voor het feit dat ze altijd in hem geloofd heeft en dat hij nu eindelijk in het voorprogramma van zijn grote idolen staat. Mama staat er wat onwennig bij, maar het publiek smult ervan.
Een half uurtje later is het dan zover. Met openingsnummer ‘Slave to the grind’ wordt de toon gezet voor de rest van de avond. A trip down memory lane met vooral veel songs uit de beginperiode van de band. Zanger nummer 5 inmiddels, ZP Theart (ex-DragonForce), overtuigt zeker wel met zijn stem en stage presence, maar eerlijk is eerlijk, niemand kan de one and only ex-frontman Sebastian Bach vervangen. Ik denk dat velen samen met mij nog steeds hopen op een verzoening van Bach met Rachel Bolan (bassist) en Dave ‘Snake’ Sabo (gitarist). Die laatste twee houden echter al jarenlang hun poot stijf.
Het eerste echte hoogtepunt is midden in de set als ’18 and life’ ingezet wordt. Dit liedje kent iedereen en wordt dan ook woord voor woord luidkeels meegezongen. Bolan legt na zijn bas solo de boel even stil om iedereen persoonlijk te bedanken voor hun komst naar de show en looft een aantal toeschouwers die bandshirts dragen, niet alleen van Skid Row maar ook van andere bands.
Alleen zo is er nog een toekomst voor rock ’n roll, volgens hem. Wanneer hij iemand opmerkt in een Ramones shirt, is de overgang naar de Ramones cover ‘Psycho Therapy’ dan ook naadloos gemaakt. ‘Quicksand Jesus’ en ‘Monkey Business’ volgen nog en dan verlaat de band het podium.
Uiteraard wil iedereen meer. De eerste encore is ‘I remember you’, de bloedmooie rock ballad uit 1989. Prachtig, maar het publiek schreeuwt inmiddels om ‘Youth gone wild’, hun monsterhit uit de eighties. Daar sluiten ze de avond dan ook mee af. Double Crush Syndrome-zanger Andy raakt hierdoor zo enthousiast dat hij het podium op stormt en in elke microfoon even gaat meezingen. Daarna nog even wat stagediven en crowdsurfen: de man heeft de tijd van zijn leven, laat dat duidelijk zijn.
Ook ik heb genoten van de show. Maar dan iets minder uitgesproken dan den Andy 😉 (Wendy Van den Heuvel)
