Na een pauze van een maand vervolgde de iconische Britse progrockgroep King Crimson rond Robert Fripp hun tour doorheen Europa. Een succesvolle ticketverkoop voor hun optreden van 3 november maakte dat de band een tweede Belgische passage in de Antwerpse Stadsschouwburg aan hun tourschema kon toevoegen. Tijdens hun passage van 2 november slaagden ze er niet in om de zaal volledig vol te krijgen. Mogelijk speelden de hoge toegangsprijzen variërend van 49EU tot 95 EU hierbij een rol.
King Crimson werd opgericht in 1969 en geldt als een van de grondleggers van de progressieve muziek. Hun carrière werd regelmatig onderbroken door een wisseling van muzikanten. Ook werd de groep regelmatig opgeheven om even regelmatig weer van start te gaan. Intussen zijn ze aan hun achtste reïncarnatie toe! King Crimson bestaat op dit moment uit Gavin Harrison (drums), Jeremy Stacey (drums en keybords), Pat Mastelotto (drums), Tony Levin (bass en zang), Mel Collins (sax en fluit), Jakko Jakszyk (gitaar en zang) en natuurlijk Robert Fripp (gitaar en keybords).
Op het podium lag de focus op de drummers: vooraan stonden drie drumkits, waarachter de vier overige bandleden in klassieke stijlvolle kledij opgesteld stonden . Deze drummers zorgden voor een indrukwekkende afwisseling van subtiel percussiewerk en ratelende mitrailleurs. Soms waren drie drummers iets teveel van het goede, maar meestal zagen en hoorden we een prachtig samenspel. Wat opviel was een podium gevuld met een groot arsenaal aan muziekinstrumenten. De omlijsting was karig, zonder backdrop en met een zeer bescheiden lichtshow, zodat de focus nadrukkelijk lag op de muziek.
Het optreden bestond uit 2 delen van meer dan een uur, gescheiden door een korte pauze. De setlist bestond vooral uit hun ouder werk met o.a. Lizard, Red, Cirkus, The Court of the Crimson King, Easy Money , Epitaph, Starless,… Hun jonger werk kwam ook aan bod maar werd iets minder gesmaakt. Er waren weer vele hoogtepunten: Starless, de zeer prominente rol voor saxofonist en fluitist Mell Collins, de stoïcijnse stickman Tony Levin, de weergaloze Gavin Harrison, de nieuwe drummer/toetsenman Jeremy Stacey, de onnavolgbare eigen drumstijl van Pat Mastelotto, de prachtige zang en gitaarspel van Jakko Jakszyk en dan de typische gitaarpartijen van de master himself. De meest stabiele factor is en blijft toch de leider en oprichter van de band m.n. Robert Fripp. Zittend op een kruk slechts de snaren van zijn gitaar beroerend zorgde hij voor een roerloos-stoïcijnse verschijning op het podium.
Het absolute hoogtepunt van de avond was hun versie van de 21CSM met een sublieme drumsolo van Gavin Harrison. Opvallend was ook dat ze Heroes’ van David Bowie speelden. Een nummer waar Fripp destijds ook op speelde.
Wat we te horen kregen was een wonderlijke en eigenlijk een niet goed te omschrijven mix van breed uitwaaierende, lieflijk-melodieuze of anderszins subtiele klanken afgewisseld met uiterst strakke, luide heavy rock op zijn heaviest en vleugjes klassiek en (avant-gardistische) jazz. De muziek van King Crimson is complex en gevarieerde luistermuziek met soms drukke instrumentale passages die de volle aandacht verdienen.
In tegenstelling met vorig jaar, tijdens hun doortocht in Utrecht, was de klank uitstekend. De mellotronsamples klonken helaas wat dunnetjes en goedkoop. De band speelde een paar van hun grootste mellotronklassiekers, waaronder Epitaph, Starless en The Court of the Crimson King die evenwel nog net iets glorieuzer hadden kunnen zijn met een échte Tron. Een ander minpuntje was dat ze geen enkel contact onderhielden met het publiek. Hun optreden was erg stijf en zorgde voor haast een klassiek gevoel. Gelukkig zorgden de drie drummers voor wat dynamiek op het podium.
Ook tijdens deze tour bewijst deze grondlegger van de progressieve rock eens te meer dat ze na bijna vijf decennia lang nog steeds magistraal uit de verf komen. Niet verwonderlijk dat de band afscheid van ons nam met een staande ovatie. Ik denk dat we getuige waren van waarschijnlijk het beste progconcert van het jaar.
Jaak Geebelen