Op Allerheiligen vierde men in de Trix een hoogmis voor hedendaagse elektronische muziek met vrouwelijke vocals. Misschien een redelijk specifiek genre maar in de laatste vijf jaar kwamen aanzienlijk veel bands in deze categorie boven water. Eén van de pioniers ervan is ongetwijfeld Purity Ring, die in het begin van het huidig decennium een handvol baanbrekende nummers op het internet postte en hiermee zeer veel acclaim kreeg van de Grotere Muziekblogs. Na de release van hun debuut, Shrines bewezen ze dat er meer was dan de initiële buzz. Eerder dit jaar, 3 jaar na Shrines,bracht Purity Ring hun opvolger uit, Another Eternity, die wat milder ontvangen werd.
Live staat Purity Ring voor show. Al sinds ze op het podium staan, kiest het duo voor een audiovisueel speltakel. De nieuwe plaat wordt vertegenwoordigd door een soort ijzig bos van lampjes en een geüpdatete versie van het lichtgevend instrument dat al mee gaat sinds hun eerste optredens. Ook komt er bij één nummer een tweede keyboard van lampen te voorschijn waarboven zangeres Megan James met reflecterende handschoenen bewegingen maakt en zo lichtstralen de zaal in stuurt.
Waar Another Eternity op plaat vaak dingen tekort komt, zoals wat genre-specifieke clichés, wordt dit live meer dan goed gemaakt. Nummers kwamen onverwacht hard aan, de climaxes werden nog intenser door de lichtshow. Purity Ring was al strak in hun vroegere periode maar in 2015 is het een dromerige machine geworden die gepaard staat met lichtelijk lugubere teksten gezongen door James’ bitterzoete stem over keiharde beats maar vooral een killer liveshow. Soms kwam het wel over dat het pakket te nauw ingepakt was, met weinig afwijkingen van studioversies van de nummers.
.
.
Leuk meegenomen was dat Empress Of, de support act van de avond een hele set mocht spelen. Empress Of, het soloproject van zangeres Lorely Rodriguez, valt binnen hetzelfde genre als Purity Ring sans hip hop invloeden. Hier gaat het meer over persoonlijke lyrics over rave-opwekkende beats. Met haar debuutplaat Me veroverde ze dit jaar een groot aantal fans, duidelijk over heel de wereld. De band mixte nummers aan elkaar alsof het een dj-set zou zijn en wekte hierbij een goede stuwkracht in de set op, die misschien ook hierdoor soms wat gehaast leek. Met een unieke en toonvaste stem wist Rodriguez de zaal te overtuigen dat de volledige zet een goede keuze was. (Carlo Croes)