Fleetwood Mac was tot een korte tijd geleden een gegeven uit het verleden. Wie zou ooit denken dat dezelfde band die in 1987 Tango In the Night uitbracht drie decennia later een kanjer van een tour zou maken? Zaterdagavond werd deze droom werkelijkheid.
.
.
Mick Fleetwood, John McVie, Lindsay Buckingham, Stevie Nicks en uiteindelijk Christine McVie speelden alsof ze nooit anders geweten hebben. Met een Belgische vlag als backdrop begonnen ze aan een set die het Sportpaleis voor twee en een half uur zou boeien. Buiten dit gouden vijftal stonden er nog eens zeven muzikanten op het podium om de kracht van de nummers te versterken. Dit is een showband. Een handvol nummers werden ingeleid door wat context rond het nummer. Voorbeelden hiervan zijn Gypsy, dat gaat over San Francisco eind jaren ’60 en Big Love, voor Buckingham een keerpunt in zijn carrière. Dit laatste nummer was een van de hoogtepunten van de avond. Buckingham toonde zijn fenomenale fingerpicking-kunsten in deze akoestische versie van het nummer. Er waren ook visuals. Deze leken wel alsof ze reeds mee tourden sinds begin jaren 2000. Gedateerd, ronduit lelijk maar ongetwijfeld een extra waarde aan het concert. Tijdens Rhiannon verscheen er achter de band een soort triptiek van sfeerloze, praktisch onbeschrijfbare beelden. Little Lies werd aangevuld door blauw en rode beelden van gezichten en tijdens Sisters of the Moon verscheen een volle maan waar tijdens het refrein een porseleinen gezicht in verscheen. Abominabel maar niet weg te denken.
Het was opvallend hoe onwaarschijnlijk fris en allesbehalve routineus elk nummer over kwam. Nicks, Buckingham en McVie speelden feilloos op elkaar in. Vooral de samenzang van de drie klonk fantastisch. Vooral bij Everywhere was dit sterk aanwezig. Never Going Back Again was een onverwacht hoogtepunt. Als afsluiter van een akoestisch stuk tussen Buckingham en Nicks werd dit nummer uiterst kwetsbaar gespeeld. Een hele prestatie als er een zee van mensen zit te kijken.
Afsluiten deed men met de meest bombastische nummers. Go Your Own Way en Don’t Stop kreeg het publiek uit zijn stoelen en de refreinen werden aangesterkt door duizenden stemmen aan de overkant van het podium. Gold Dust Woman kreeg een zwoele, lange epiloog die knipoogde naar de eerste periode van de band. Er was ook tijd voor een krankzinnige drumsolo van Fleetwood himself. Hij kreeg een microfoon en schreeuwde hierdoor een waaier van onverstaanbare oergeluiden. In het moment was dit vooral zeer merkwaardig en ludiek maar nu, terugkijkend, een van de beste momenten van de show.
Fleetwood Mac is één van de beste bands uit de recente popgeschiedenis. Nu hij weer voltallig is blonk het vijftal eens zo hard. Een band die meer waard is dan platinum kreeg vanavond een vergulde rand. (Carlo Croes)